Trendyol Süper Lig’in 29’uncu haftasında Fenerbahçe sahasında Pendikspor’u konuk etti. Sarı-lacivertliler sahadan 4-1’lik galibiyetle ayrıldı. Spor yazarları Fenerbahçe-Pendikspor karşılaşmasını değerlendirdi.
ERCAN GÜVEN – TUZAKTAN FARKA
Maç başladığı anda çığırından çıkmıştı zaten!.. Çünkü Kadıköy’e önce rakibin sinirini bozmak için gelen bir Pendikspor vardı. Amacına ulaşabilmesi hakemin basiretsizliğine bağlıydı ki, o çoktan hazırdı.
İşin acı tarafı, Fenerbahçe’nin şampiyonluk yarışını falan bir kenara bırakıp ilk yarı boyunca çıldırmanın şehvetine kapılmasıydı.
Didişmeye aynen karşılık vermeye çalışarak bomboş geçirdi devreyi Fenerbahçe. Boyu uzadı, atak sonlandıramadı, kanat organizasyonu yoktu, uzun top atamadı… Sadece mazeretsiz asabiyetin esiriydi. Hani meşhur “takım oyunu” lafı var ya… Tam takım başka bir moda girdi Fenerbahçe, rakibe hakeme karşılık vermeye çalıştı. Koca devre kimi kavga etti, kimi hayret…
O kadar ki, Ferdi gibi oyununa konsantre, Dzeko gibi feleğin çemberinden geçmiş pozitif bir usta bile sarı kart gördü. Nasıl bir devreyse, Ferdi tır çarpmışa döndü, Dzeko’nun kaşı açıldı. Fenerbahçelilerin dokunduğu rakip ise yerden kalkmadı bir türlü.
Aslında sevimsiz hesapları dışında Pendikspor’un muazzam bir savunma düzeni vardı ama onu söylemeye fırsat kalmıyor. “Bir gol, gerisi faul” diye özetlenebilecek 59 dk. oynanan ilk yarı, Fenerbahçe’nin on bir, Pendikspor’un 18 faulü vardı. Normal bir maça yeter de artar.
İkinci yarıya 1-0 mağlup ve yıpranmış sinirlerle başlayan Fenerbahçe’yi önce muhtemel kırmızılardan korumak için Mert-Oosterwolde ikilisini Osayi-Djiku ile değiştirdi İsmail Kartal. Ardından İrfan Can girdi.
Daha da önemlisi sinirlerini soyunma odasında bıraktı takım ve işte o zaman oyununu oynamaya başladı. Üçüncü bölgede çoğalınca Mert Hakan ile beraberlik geldi hemen. Takım halinde yüklendiği son dakikalarda Batshuayi’nin penaltısı, Ferdi’nin ve İrfan Can’ın golleri kaçınılmazdı.
Welinton ve Lusamba’nın gördüğü kırmızı kartlar, keskin sirke Pendikspor’un maç planının bedeliydi.Peki… Belçika’da sezonun en akıllı ve muhtemelen en iyi oyununu çıkaran futbol ustalarının Fenerbahçe’si, nasıl oluyor da üç gün sonra Pendikspor’un “sinir tuzağına” düşüyor ve maçın yarısında çıkamıyor o çukurdan? Sebep başa baş yarışın gerginliği olmasın sakın? Öyleyse büyük bir dezavantajdır Fenerbahçe için.
UZAY GÖKERMAN – MERT HAKAN’IN SAHA İÇİ DİPLOMASİSİ
Karşılaşma tamamlandığında istatistiklerde Fenerbahçe 17 + Pendikspor 29 olmak üzere toplanda 46 faul yazıyordu.
İlk yarıyı Pendikspor 17 faulle tamamladı.
Yaklaşık 115 dakika oynanan (topun oyunda kalabildiği süre yaklaşık 47 dakika) karşılaşmada her 2,5 dakikada bir maçın durması anlamına geliyordu.
Topun oyunda kaldığı süre hesaba katılırsa faul ortalaması 1 dakikanın bile altına iniyordu.
Oyunun durması bir taraftan maçın akışkanlığını, devamlılığını etkilerken, diğer yandan da her faul sonrası sertliğin dozunun bir kademe yukarı çıkması, oyuncular arasında gerilimin artması futbol oynamayı etkileyen bir sonuç yarattı.
Örneğin ikinci yarı Welinton’un gördüğü ilk sarı kartın futbolla uzaktan yakından ilgisi yoktu. Hızlı hücumla rakip kaleye gitmeye çalışan topsuz durumdaki Ferdi’ye gitti omuz attı.
Benzer faulün aynısını Halil’in de yapması bir rastlantı mıydı? Ferdi gibi sakin kalmayı başarabilen bir oyuncuyu bile kontrolden çıkaran sertliklerdi bunlar.
Welinton Süper Lig’e yabancı mı?
Bu sene 7 senesi; 3 sezon Beşiktaş’ta üst seviyede top koşturdu. Şampiyonluk yaşadı!
Şimdi Pendikspor’da oynuyor. Olabilir; her oyuncunun kariyerinde iniş çıkış vardır; peki yaptığı faulü kendine yakıştırıyor mu? Dahası sahada kaldığı süre boyunca futbol yerine onun dışında ne kadar detay varsa hepisini sergilemesi?
Şu maçı Premier Lig seviyesindeki bir hakem grubu yönetseydi, 46 faulün karşılığı 2 kırmızı karttan fazlası da olabilirdi.
Futbol dediğimiz şey böyle bir oyun olmamalıdır.
“Pendikspor Lig’de kalmaya çalışıyor, bu nedenle gücü oranında mücadele sergiliyor” şeklinde bir mazeret belirtilebilir ki maalesef ülkemizde böyle bir gerçeklik var; en düşük kalite ve oyun Süper Lig’in aynı zamanda standardını belirliyor, aşağılara çekiyor ve bu oyun tarzı karşısında bocalayan, standardı daha yüksek olan takımın maçı çözmesi, iyi oynaması, sakin kalması bekleniyor.
Yok böyle bir dünya!
Esas mesele de bu zaten.
Süper Lig’i “süper” yapan şey onun standardı yüksek futbolcular, takımlar ve onların sergiledikleri futbol olmalıdır.
Kalitesizlik, düşük standart “şartlarla, imkansızlıklar ölçüsüyle” açıklanmamalıdır.
Her takım imkanlarının yettiği yerde olmalıdır!
Dünkü karşılaşmanın en bariz görüntüsü ve sonucu buydu.
Bu arada sanılmasın ki Pendikspor’u küçümsüyorum; aksine başta Welinton olmak üzere, Thiam, Umut Nayır, Halil, N’Diaye, Emre Çekici olmak üzere kadrosunda üst seviye takımlarsa forma giymiş oyunculara sahip, potansiyelli bir takım.
Beşiktaş karşısında aldığı net skoru ve futbolu biliyoruz, unutmuyoruz. Bu kadronun çok daha iyi işler yapması beklenirken, böyle bir futbol oynaması (veya oynatmaması) olsa olsa teknik direktör tercihidir diye bir sonuç çıkarıyor ortaya.
Fenerbahçe, Cuma gecesi tamamlanan Konferans Ligi karşılaşmasının üzerine binen yolculuğu ile birlikte bir tam gün dinlenebilme ve hazırlanabilme fırsatı ile Pendikspor karşısına hem sakat oyuncuları hem de rotasyon tercihi ile çıkmak durumunda kalmış görünüyordu.
Perşembe’yi Cumaya bağlayan gecede Fenerbahçe Belçika’da çok sert rakibine karşı güçlü bir mücadele örneği sergiledi. Ancak sertlik seviyesi belki Pendikspor karşılaşmasından da yukarıda olmasına karşın orada oyun futbolun içinde kalabildi.
Oysa dün Fenerbahçe; sertlik, oyunun sayısız durması, çok fazla fauller sonrasında kendi oyununu sahaya yansıtamadı.
Şu tespiti de yapalım. Türkiye’de hiçbir takım yok; ki buna şampiyonluk mücadelesi verenleri de ekleyebiliriz, 90 ve artıları olan bir karşılaşma içinde sürekli aynı mücadeleyi gösterebilme devamlılığında olsun.
Pendikspor ilk yarı sertlik dozu yüksek temaslı oyun ile iyi mücadele etti; ister istemez yoruldu ve maçtan düştü.
İkinci yarı 1-0’ı koruma refleksi ister istemez bununla birlikte düşünülmelidir.
İsmail Kartal, Osayi ve Djiku tercihleriyle takımın hücum gücünden çok direncini arttırdı diyebiliriz.
Mert Hakan dün saha içinde diplomatik bir görevli gibiydi. Belki de geldiği sezondan bu zamana en kritik ve en çok katkı sağladığı karşılaşmayı oynadı diyebiliriz.
Çünkü bizim bildiğimiz Mert Hakan, bu sene de benzerini gördüğümüz gibi rakibe, hakeme ölçüsüzce müdahale ederek hem kendini hem takımı yakardı.
Oysa tam da onun stres seviyesinin yükselmesi gereken ortam hazırken Mert Hakan olgun bir yönetici gibi sakin kaldı.
Hakemle diyaloglarında da istenen etkiyi sağladı. Zaten İrfan Can, Mert Hakan gibi oyuncuların esas ve ana görevi tam da bu işte!
Birkaç kere İbrahim Üzelmez’le de diyaloga girdi. Belki de karşılaşmanın tansiyonunu düşürdü. Bilemiyoruz.
Ancak bildiğimiz ve gördüğümüz attığı mükemmel bir gol var ki biz buna “irrasyonel” diyoruz. Maçı anlatan Ali Okancı’yı bile kendinden geçirdi.
Hem sahada kaldı, hem rakibi, hem de hakemi kontrolü altına aldı, arkadaşlarını toparladı ve sonra da kusursuz bir gol attı ki anlamı şuydu; “beyler maçı çeviriyoruz!”
Gerçekten bu sezon İrfan Can ile Mert Hakan çok büyüdüler.
Kazandıran; “lider” oyuncu rolünü üstlendiler.
Bundan daha değerlisi ve gereklisi yok Fenerbahçe’de.
Çünkü öyle ya da böyle bazı detaylar var Fenerbahçe Lige başladığı tempoda ve oyunda değil.
Bazı oyuncularının ekstra düşük performansını izliyoruz ki bunlar Fenerbahçe’yi bugünlere getirmiş futbolcular.
Hala geriden oyun kurma konusunu çözemediler.
Ayrıca isabetli orta, duran top kullanımı da Fenerbahçe seviyesindeki bir takım için fazlasıyla düşük kalıyor.
Fakat geçtiğimiz sezonlara kıyasla direnen ve maç kazanmasını bilen, çeviren bir takım izliyoruz.
Öyle olduğu için de Avrupa’da çeyrek finalin kapısına kadar gelen bir Fenerbahçe gerçeği var ortada.
Haftaya mutlak kazanmak zorunda olduğu çok önemli bir Trabzonspor maçı var. Bu karşılaşmanın gerilim düzeyinin Pendikspor’dan da yüksek olacağını tahmin etmeye gerek yok sanırım.